Remco Campert (1929) is dichter en schrijver van verhalen en romans. Hij maakte deel uit van de literaire stroming de Vijftigers. Voorjaar 1950 richt hij met Rudy Kousbroek het tijdschrift Braak op. In juli van hetzelfde jaar wordt de redactie uitgebreid met Lucebert en Bert Schierbeek. Na het verschijnen van de bloemlezing Atonaal in 1951, onder redactie van Vinkenoog, worden de daarin opgenomen dichters onder wie Gerrit Kouwenaar, Jan G. Elburg en Hugo Claus, aangeduid als de Vijftigers.

Hoewel begonnen als dichter, worden zijn verhalen in tijdschriften steeds langer en publiceert hij romans. In 1976 ontvangt hij de P.C. Hooftprijs voor zijn poëzie.Van 1989 tot 1995 leest Campert met Jan Mulder en Bart Chabot in theaters voor uit eigen werk. Van 1996 tot 2006 schrijft Campert samen met Mulder een gezamenlijke column op de voorpagina van De Volkskrant, CaMu geheten, waaraan zij om beurten een bijdrage leveren. Tegenwoordig schrijft hij een column voor de zaterdagbijlage van De Volkskrant.

In 2004 verscheen Een liefde in Parijs, zijn eerste roman in meer dan tien jaar, die zeer lovend werd besproken en uitgroeide tot een bestseller. In 2006 verscheen Het satijnen hart, een weemoedig portret van een schilder die tot op hoge leeftijd niet kan kiezen tussen liefde en kunst. In 2007 verscheen de dichtbundel Nieuwe herinneringen en het Dagboek van een poes. 
Zo nu en dan maakt Campert nog een uitstapje naar het podium en treedt hij op met jazzmusicus Benjamin Herman, de Corrie van Binsbergen band, en in het literaire programma Saint Amour.